Nënë Lejlaja gati sa nuk flente dhe kur e mashtronte gjumi zgjohej me frikë, këqyrte Ilambën me vajguri, fitilin, ndërsa fortuna rrapëllinte grilat, përvidhej hautulleve si shtrigë. I krek ` osej plakës se vetmuar, ndërsa llamba me dritë vezulluese në kullën e nënë Lejlasë ishte fanar i durimit dhe i pritjes se djalit detar. Plaka e ngrysur ne fytyrë si dhe jeta e saj shtërngonte poçin me vaj ulliri, e hidhte ne vatër vaj dhe bënte lutje, ngrite duart lart dhe i lutej Zotit dhe detit per paqe ne ujë dhe tokë. Shikimin se hiqte nga shtrati i djalit: -T'u luta o bir, të thashë mos shko ne det. Muço ne det buke e gjak o bir. Ku do të jesh sonte ne det? Si e ke hallin o bir, kur s'rrihet ne tokë. si lundërohet ne det? O Zot ndihmoji djalit dhe të gjithë atyre ne ujë dhe tokë. -fliste plaka me zë të lartë dhe hidhte vajin ne vatër i cili bëhej batak, karre nata derdhte mllefin e vet dhe bëhej gjithnjë me e Ilahtarshme. „Të humba o bir, per pesëdhjetë rrënjë ullinj, për një grusht napolona ari, per nje ngastër të re ullinjsh E mjera unë, korba unë! Mos o Zot, mos me dëno, ‑i thoshte vetës plaka duke u lutur ne vatër tue lote ne sy dhe me frikë ne zemër. O Zot, i madh që je, mos ma mbyll shtëpinë. Më lë të re pa burrë, por me gëzove me djalë. Phu qatip, t’u thaftë dora që s’u vë kurorë atyrë që s'pëtrijnë ngastrën me ullinj!" ‑dridhej plaka e dridhjet i përpëlitnin  trupin.Herëpashere djersitej dhe pastaj bëhej akull.
Agu j ditës së re nuk u duk edhe atëherë kur plaka zbrazi poçin e tretë me vaj. Nga cepat e syve të nënës se detarit rridhnin  lotë, ndersa çatite kullonin. Shiroku kishte lajthitur mendësh ne det, e shfrente zemerimin e mllefin ne tokë. Mirepo, me agun e  pare qe zbriste shume ngadalë, si ne tokë dhe ne det, rrebeshet e shiut sikur qetesuan pak, sikur iu frikuan ditës se re. Shiroku i furishem, marroç  dukej se ishte ngopur dhe uragani kishte shfryer mllefin. Kishin mbetur në det valët e lodhura shkumë‑ shkumë të bardha të rrahura dhe stër rrahura, ndërsa ne tokë stuhia kishte lënë gjurmë: duke cunguar ullinj, vastaku kishte rënë nga bima, shtëpitë dukeshin si çerdhe kulçedrash, pa çati, pa dritarë. Njerëzit bridhnin rruginave dhe ullishtës. S’u besonin syve me pamjet e reja. çdo gjë dukej si nje ëndërr të cilen donin ta kalonini sa me parë, mundësisht të harronin, por gjurmët e saj kishin hyrë ne shtëpi dhe ne zemër. As pleqtë me të moshuar të kasabasë s'e mbanin ne mend nje pranverë të këtillë, prandaj fytyrat e tyre të ngrira ishin shtangur dhe kishin nur vdekjeje.
Pas agut të parë, nisi përsëri nje shi i butë, shi i stinës. Retë ne qiell u zhdavaritën, dielli si me turp e hodhi pak syrin mbi kasabanë e lagur. Të dukej se naten e kaluar s'kishte ndodhur asgjë.

Nena e detarit me poç vaji ne dorë, me sy të enjtur ngarendte shkallinave të Kalasë, shkelte rruges plot dhe kundronte qytetin që dukej si çerdhe shtrigash. Më lutje ne gojë, iu afrua oshtetimës se detit që ende rënkorte e sëmurë. Derdhte ngadalë vajin ne det, kurse valët nxitonin njëra pas tjetrës. Ajo i lutej valës se detit të behet e butë, ndërsa qiellit të qetësojë detin se të kepi i Sulës vala thyhej per shkëmbinj, ndërsa stërkalat e bardha si qumësht preknin pirgjet e bedenave të Kalasë Oshtetima dukej se vinte nga kepi i Trashë.

Turma derdhte vajulliri ne det dhe lutej tue zë. Ne ajërin e lagësht dëgjohej zëri i muzeinëve nga minaret e larta të qytetit që përzihej me tingujt e këmbanave. Deti i mugët ende kërcnohej, dersa turma s'largohej. Plakat i mbanin poçat tue grykë teposhtë, sepse u ishte mbaruar vaji, por jo dhe lutja dhe shpresa. Në këtë heshtje gufonin lotët dhe lutjet pambarim që përsëritnin për djalin ne det, per burrin, per vëllain, per kushëririn, per dajen per te gjithë tënjohurit dhe të panjohurit që rasti , fati dhe jeta i kishte hedhur ne kaltrinën e trazuar. Pas mesditës deti thuase degjoi, u bë me i mëshiruar dhe andej nga Mendra, të Valdanosi u duk nje copë qiell zhdavaritur.

Turmës iu këndell një çikë shpresë dhe tani lutjet ishin me të forta dhe tue të buta mirënjohëse, mirëpo askush nuk luante nga Kacemja, pa ardhur muzgu i thellë. Nënë Lejlaja gëzohej si çupulinë deti duke u qetësuar dhe lindte shpresa se kapiten Liku i  shpëtuar furtunës dhe djali i saj e velat e tij janë shëndoshë e mirë, ndërsa vala kur rittej ia merrte zemrën, i turbullonte mendjen.